Tatiana (51) geeft eindelijk motorrijles: Opgeven staat in niet in mijn woordenboek

De Westlandse Tatiana (51) gooide het roer in 2023 helemaal om. Haar droom om motorinstucteur te worden stelde ze telkens uit maar na een ongeluk, waarvan ze heel lang moest herstellen, was de knoop snel doorgehakt. ‘Ik word rij-instructeur op de motor en ga er meteen aan beginnen’. Tatiana hoopt veel andere motormeiden te inspireren en rijlessen te geven! Lees het interview haar weg er naartoe!

 Redactie: Tatiana & Tessa Deurloo

Dromen, durven, doen

In 2015 heb ik mijn motorrijbewijs gehaald, ik zat twee keer bij mijn man achterop maar dat vond ik dus helemaal niets. ‘Ik dacht dat ga ik zelf wel doen’. Mijn zoon, toen 17 jaar, vond het helemaal niets dat ik mijn motorrijbewijs wilde halen. Dat zijn vader zijn motorijbewijs had, vond hij toch anders dan dat ik, ‘zijn moeder’, het zou halen. Ik heb hem uitgelegd dat hij nu ook op een leeftijd is, warbij hij ook niet voor zijn ouders thuisblijft, en dat ik daar ook soms de zenuwen van krijg. Het was voor hem duidelijk dat, ik mij dus niet uit het veld liet slaan door mijn omgeving. Toen is mijn motoravontuur begonnen.Het avontuur kan beginnen

Avontuur?

Ja, best wel. Het rijden van de AVB-oefeningen vond ik echt wel spannend en heb er dan ook drie keer over gedaan om het te halen. Opgeven staat in niet in mijn woordenboek. Mijn instructeur zag het vaak al aan mij als ik gefrustreerd raakte en dan gingen we lekker een stukkie rijden. Heerlijk. Daar deed ik het voor.

Noodweer op de motor

De AVD-lessen waren top. Wat was dat genieten zeg! 1x keer waren we aan het lessen toen de lucht wel heel zwart werd. De instructeur bleef rijden. Na een stop bij het CBR in Rotterdam gingen we onze weg weer vervolgen om uiteindelijk onder de A20 toch te gaan schuilen. Het begon te stortregenen, onweren en stormen dat het niet meer verantwoord was om verder te rijden.

Na een half uur konden we weer verder met de rijles. Die slalommen kwamen nu goed van pas. De weg lag bezaaid met takken door het noodweer, maar daar slalomde ik lekker door heen. Zeiknat en doorweekt terug bij de rijschool was ik heel blij dat ik dit tijdens de rijles had. Mijn AVD-examen ging goed. Ik reed 1x een doodlopende straat in dus moest ik even keren. Was bij terugkomst geslaagd. Echt wat een topgevoel was dat zeg!

 Eerste vrijheidsgevoel

Na twee weken mijn eerste grote rit naar de Ardennen samen met een groepje vrienden. Wat een vrijheid! En ik als enigste vrouw op mijn eigen motor mee. Ik heb genoten! Maar jeetje, die bochten daar. Wat zit je dan nog houterig op je motor, je bent immers je lesmotor gewend en moet nog wennen aan je eigen motor. Toen reed ik een Yamaha Virago. Deze al snel verkocht en een Honda Shadow gekocht. Deze heeft mij veel mooie plekjes laten zien. Ook in Normandië geweest. Vorig jaar mijn Shadow verkocht, na veel mooie jaren, en nu rijd ik op een Honda Deauville, toermotor. Dit rijdt net even wat prettiger en soepeler. Een Shadow is meer een soort van tank.

Nooit opgeven

Dankzij de rijlessen werd ik zo enthousiast dat ik uiteindelijk heb besloten om zelf rijinstructeur te gaan worden. Eerst wordt je autorij-instructeur, na een jaar autorijles geven kun je voor motorinstructeur gaan. Naast mijn fulltimebaan heb ik de opleiding met veel bloed, zweet en tranen behaald. Het was echt niet makkelijk. Sommige examens heb ik een paar keer over moeten doen. Was ik blij toen ik alle examens had behaald. Na een jaar rijles te hebben gegeven op de auto mocht ik door voor de motor.

Ook dit keer gingen de AVB-lessen en examens niet gemakkelijk en ook hier weer drie keer voor terug moeten komen. Ook vanwege de lockdowns was het niet makkelijk, niet altijd kunnen lessen. Maar ik wilde dit zo graag en opgeven was nog steeds geen optie. Ik wist waar ik het voor deed. De AVD was weer appeltje eitje, in Nieuwegein en omstreken een heerlijke route gereden.

Ongeluk zit in een klein hoekje

Helaas ben ik, een week nadat ik mijn instructie voor de motor had gevallen, gelukkig niet met de motor. Ik wilde iemand helpen die gevallen was en ben zelf gevallen. Ik ben toen uit mijn lesauto gerend en daar ging het fout, vreselijk fout. Mijn enkel gebroken en na een paar weken bleek dat er ook nog een splinter uitstak, niet naar buiten gelukkig.

Met veel pijn en moeite maar met behulp van al mijn lieve collega’s en leerlingen ben ik zelfs nog op krukken AVB-lessen gaan geven en in de automaat achter de leerlingen aan. Want wat is rijinstructeur zijn, een mooi vak zeg.

Stoppen met autorijles, nu mijn droom achterna!

Helaas na een operatie moest ik even de keuze maken om te stoppen en teruggegaan naar mijn vorige werkgever, waar ik 8 jaar heb gewerkt voordat ik rijinstructeur werd. Dat was wel fijn.

Op dit moment geef ik na een kleine break nog rijlessen in de auto, maar ik ga toch mijn droom volgen. Binnenkort stop ik met de auto en ga ik voor motor-instructeur. Het lijkt mij geweldig om mensen de passie van het motorrijden door te geven en ik ga mij ook meer inzetten voor de Motormeiden.

Zwaaien, zwaaien, zwaaien

Anekdote: Een van de dingen die ik als motorinstructeur mijn leerlingen leer is, dat motorrijders elkaar altijd begroeten op de motor. Een van mijn leerlingen vergat dat altijd dus ik telkens in dat oortje tetteren dat het gebruikelijk is dat wij motorrijders naar elkaar zwaaien, op een gegeven moment ging hij echt heel uitbundig zwaaien Dat zag er erg hilarisch uit. Hij zal nooit meer vergeten om naar alle motorrijders te gaan zwaaien. Tijdens de motorrijlessen en met de leerlingen maak je zo veel mee. Het lijkt mij leuk om andere Motormeiden met deze verhalen te inspireren.