Kimberley: ‘Met faalangst kun je ook je motorrijbewijs halen!’
De 29-jarige Kimberley Kelder reed als kind illegaal op een zelfgemaakte minibike. Samen met haar broertje scheurde ze stiekem door Leerdam, ze was toen nog maar 10 jaar. Dit jaar wilde ze zelf leren motorrijden, helaas zonder succes. Door een spoedcursus motorrijden lag de druk en het tempo zo hoog dat ze faalangst ontwikkelde. Door die faalangst werd haar motorrijbewijs bijna verleden tijd. Lees het inspirerende verhaal van Kimberley!
Hoe ben je in aanraking gekomen met het motorvirus?
Ik kom uit een gezin van 4 kinderen. Als kind zat ik geregeld achter op de motor bij mijn vader. Soms kwam hij mij halen van school, dan voelde ik mij super stoer!
Wie bouwde die mini-bike?
Mijn vader en oom hebben meerdere motoren, ook voor het circuit. Zo hadden ze op een dag het geweldige idee om zelf minibikes te bouwen. Dit deden ze met de onderdelen van een Puchmaxi. Ze hadden zelf een slimme constructie bedacht, waarvan ze het frame en de uitlaat zelf in elkaar laste. De banden waren van een steekwagen en het zitje en de tank bestelde ze bij Poulini.
Waar reden jullie met de minibike?
Als kind reed ik dus geregeld op de minibike, ik was toen ongeveer 10 a 12 jaar oud. Met m’n broertje reed ik voornamelijk in de speeltuin voor het huis en als mijn moeder aan het werk was, stiekem door Leerdam.
Haha, wat was de smoes als je gepakt zou worden?
Met mijn vader spraken we af wat we zouden zeggen als we door de politie aan gehouden werden. “Hard huilen en papa en mama weten van niets”.
En kreeg de politie er lucht van?
Ja hoor, ik werd na een tijd aangehouden op de dijk. Ik deed wat was afgesproken met pap, maar kreeg toch een bekeuring voor het rijden zonder helm en certificaat en het onverzekerd rijden. De politie nam de mini bike in beslag. Na een uur stond de politie aan de deur, mijn vader deed uiteraard alsof hij van niets wist en ik kreeg zogenaamd flink op m’n donder. De politie had het wel te doen met mij en uiteindelijk kregen we de mini bike terug.
De schrik zat er goed in maar gingen dus wel door?
Na een tijdje werd mijn broertje door de politie aangehouden, de omwonende van een afgezet terrein hadden geklaagd. De mini-bike werd ingenomen. Alleen deze keer kregen we hem niet terug.
Wanneer wilde je zelf leren rijden?
Na een aantal jaar ging de liefde over en kwam mijn jeugdliefde Jeroen weer in beeld, met hem ben ik nu ook samen. Hij reed ook motor en na 1 ritje achterop was ik verkocht. Ik wilde mijn meisjesdroom vervullen.
En toen je eerste rijles?
In januari 2018 maakte ik een afspraak met een instructeur uit de buurt, een week later had ik mijn eerste rijles. Het ging allemaal heel voorspoedig. Ik had er zo veel plezier in, totdat mijn rijinstructeur een hersenbloeding kreeg. Vreselijk! Ik werd verzocht om de rijlessen ergens anders voort te zetten, omdat het herstel nog wel even kon duren.
Wat heftig, maar je koos voor een spoed-opleiding?
Ik vond een spoed-opleiding en als het allemaal goed zou gaan, zou ik binnen 3 weken mijn rijbewijs hebben. Wat wil je nog meer? Juist dat dacht ik ook. Ik stapte op de motor met 5 andere leerlingen. Ik voelde een grote druk, 12 avb oefeningen leren in 4 uur tijd met 5 andere leerlingen en als een oefening niet lukte ging de instructeur toch verder met de volgende oefeningen.
Leren motorrijden moet ook plezierig zijn, was dat ook zo?
Het leren motorrijden ging in een rap tempo. Ik voelde me erg opgejaagd en kreeg geen persoonlijke aandacht. Het lukte mij niet om het bij te houden, waardoor ik steeds meer verstijfde. Uiteindelijk viel ik op de grond bij het maken van een scherpe bocht. Een troost ze vielen met bosjes om, de motoren waren oud en bokten heel erg.
Je bent echt niet gek of dom, zoek iemand die jou begeleidt op jouw tempo
Merkte je toen al de angst en onzekerheid?
Op dinsdag kreeg ik 4 uur les achter elkaar en op donderdag ochtend was dan het examen. Mijn onzekerheid nam steeds meer toe. Ik raakte steeds meer verstijfd op de motor waardoor ik fouten ging maken. Ik had last van hyperventilates en hartkloppingen. Na het derde examen die ik ook niet had gehaald zei de examinator dat ik persoonlijke aandacht nodig had. Dit gaf hij ook door aan de instructeur van de rijopleiding en ik bij de planner.
Kreeg je meer aandacht bij de opleiding?
Een week later ging het precies op dezelfde manier als voorheen. Ik begrijp nu nog steeds niet waarom de rijschool niet met mij 1 op 1 ging lessen en waarom ze mij elke keer weer opnieuw lieten afrijden, de meeste oefeningen lukte namelijk niet. In plaats van persoonlijke aandacht kreeg ik het idee dat het vooral een geldkwestie was. Ik ben daar toen ook gestopt.
Hoe ging het ondertussen met jouw zelfvertrouwen?
Ik zat behoorlijk in de put, had geen energie meer en vond dat ik mezelf teleurstelde. Ook op het werk kon ik niet alles geven. Ik werk in een wooncentrum voor ouderen die een verstandelijke beperking hebben. Mijn manager stelde mij heel veel vragen waardoor ik meer inzicht kreeg in mijn gedachtegang: Ik wilden het allemaal goed doen, ik wilde vooral goed gevonden worden. Wanneer het dan niet goed ging was ik erg streng voor mezelf. Ik kon mijzelf uit schelden en naar beneden halen. Dan raak je in een negatieve spiraal.
Werd jou een spiegel voorgehouden?
Mijn manager vroeg vaak in meerdere situaties “wat is het ergste dat kan gebeuren?”. Zo kwam ik erachter dat ik bang was om anderen teleur te stellen. Dit kom ik in alles tegen, niet alleen in het motorrijden, maar ook daarbuiten; werk, relaties, mijzelf. Het was heel confronterend maar het werd wel duidelijk.
Heel confronterend, heb je het ooit opgegeven?
Ik heb er nooit aan gedacht er helemaal mee te stoppen, wel heb ik vaak gedacht waarom het zo moest lopen. Ik ben van mening dat het wo moest lopen, om mijzelf beter te leren kennen en om te weten hoe ik met dit soort situaties moet omgaan. Ik heb geleerd minder perfectionistisch te zijn en de lat iets lager te leggen.
Je hebt de draad toch weer opgepakt?
Ik had nog geregeld contact met mijn oude rij instructeur. Zodra hij hersteld was begon ik weer met lessen. Hij nam de tijd en leerde mij om mezelf niet op te jagen en te oordelen over mijn kunnen. Daarnaast toonde hij begrip en was hij altijd positief door te kijken welke successen we na de lessen hadden geboekt. Het waren vaak maak kleine stapjes, maar door juist dat te benadrukken kreeg ik weer mijn zelfvertrouwen terug.
Hoe waren de lessen verder, kreeg je er weer plezier in?
Soms reden we gewoon een leuke route om het plezier van het rijden te ervaren. Niet continu bezig te zijn met het papiertje dat gehaald moet worden, of te denken; mijn doel is om zelfverzekerd te rijden. Na een aantal lessen ging ik met een andere leerling lessen, doordat ik iets verder dan haar was gaf dit mij steeds meer zelfvertrouwen. Hoe slecht het ook klinkt maar ik zag dat haar ook niet alles in één keer lukte. Ik hielp haar en gaf tips waardoor ik inzag dat iedereen het moet leren op zijn eigen tempo.
Wat hielp jou nog meer om zelfvertrouwen te krijgen?
Bij het afschuinen en bochten maken ging de rijinstructeur in de bocht staan en zei: “probeer mij maar aan te rijden”. Heel gek maar dat hielp echt ik durfde de motor steeds meer af te schuinen, doordat ik bezig was met hem in plaats met de pionnen. Ook is voorbereiding erg belangrijk. Vooraf bedenken hoe ga ik de oefening doen, lange aanloop en de motor al klaar hebben.
Heb je nog een tip die jou hielp?
Bijvoorbeeld met de uitwijk-oefening. Ik rij een groot rondje, zorg dat ik op tijd de 50km haal, houd mijn handen goed op de rem en het stuur, herhaal in mijn hoofd wat ik moet doen en vanaf de eerste pion ben ik alleen daar mee bezig, dus ik ben dan niet meer met mijn gas aan het rommelen
Hoe heb je dat gedaan met het examen?
Met afrijden van het AVB vroeg ik de examinator of hij na elke oefening wilden zeggen of hij goed was, zodat ik niet onnodig onzeker werd. Dit was voor mij heel prettig. Daarnaast was ik goed voorbereid, had goed gegeten en ik had met de instructeur de oefeningen op het terrein door genomen. Het examen ging goed, sommige waren niet in één keer goed. Ik dacht alleen maar: “oké́ het kan nog mooier kom op je kan het, je hebt het al zo vaak goed gedaan”, uiteindelijk had ik alle 7 oefeningen voldoende.
Nu heb je eindelijk het papiertje en ook een motor?
Op 30 oktober 2018 heb ik het rijbewijs gehaald! De motor heb ik al gekocht; een Kawasaki z750. Ik merk dat het wel heel anders rijdt dan mijn lesmotor een Yamaha xj6n. Hij is iets zwaarder en het zwaarste deel zit bij de Kawasaki bij het stuur i.p.v. in het midden waardoor het zwaarder voelt in de bochten. Zodoende weet ik nog niet wat echt mijn droom motor is in het rijden.
Is de Kawasaki z750 jouw droommotor?
Hij lijkt hij veel op mijn droom motor, maar ik zou dan wel een nieuwere versie willen, die uit 2012 bijvoorbeeld. Mijn vriend Jeroen is spuiter van beroep. Het lijkt mij super leuk om hem een andere look te geven: zwart met hier en daar een roze detail of iets met tijgerprint omdat dat helemaal mij is.
Wat is jouw motordroom?
Mijn droom is om uiteindelijk mooie routes te gaan rijden met leuke mensen, de Dolomieten lijkt me geweldig. Eerst wil ik ervaring opdoen in Nederland om vervolgens in de Ardennen met een vriendin en haar vriend en mijn vriend Jeroen naar de Eifel te gaan. Geen idee wat voor rijder ik ben. Dijkjes en wegen met een mooie omgeving vind ik heerlijk. Wanneer ik snelheid kan pakken, voel ik mij het meest op mijn gemak, het voelt alsof ik alles aan kan. In de stad rijden met ongelijke wegen van klinkers en veel verkeer vind ik het minst leuk.
Wat zou je willen zeggen tegen meiden die zich herkennen in jouw verhaal?
Voor de motormeiden die zich herkennen in mijn verhaal wil ik zeggen. Je bent echt niet gek of dom, zoek iemand die jou begeleidt op jouw tempo en op de manier die het beste bij jou past. Als ik het kan, kan iedereen het!
Wil je niets missen? Volg Motormeiden ook op facebook en instagram! Heb je ook een bijzonder verhaal? Tip de redactie: info@motormeiden.tv
